rozdział 4

disappear

Rzeczą,której uczymy się już od najmłodszych lat jest komunikacja. Dziwne,prawda? Uczymy się porozumiewać się z innymi ludźmi od małego,a dalej są momenty,w których uciekamy od rozmowy. Nie lubimy poruszać bolesnych dla nas tematów. Nie potrafimy przełamać się i szczerze porozmawiać. Nawet nie zdajemy sobie sprawy,że brak komunikacji sprawia,iż oddalamy się od bliskich nam osób.Do poważnej rozmowy chcielibyśmy się przygotować,ale zazwyczaj po prostu nie mamy takiej możliwości. Nawet jeżeli dostaniemy chwilę czasu,aby ułożyć sobie w głowie to co chcemy powiedzieć nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć jak potoczy się rozmowa.
Miałam całą noc na to,aby zastanowić się co powiem Cescowi. Wiedziałam ,że czeka nas bardzo trudna zarówno dla niego jak i dla mnie rozmowa. Rano obudził mnie dźwięk telefonu. Lekko zaspana odebrałam telefon.
-Mer chyba nadszedł czas na to,aby wreszcie porozmawiać. Moglibyśmy się dzisiaj spotkać?-usłyszałam głos lekko zdenerwowanego Fabregasa
-Jeśli możesz to przyjedź do mnie.- odpowiedziałam
-Będę za kilkanaście minut.-odparł Cesc,który następnie się rozłączył
Wychodząc z łazienki, usłyszałam dzwonek do drzwi.
-Proszę wejdź.-krzyknęłam
-Cześć.-piłkarz przywitał się ,a potem usiadł na kanapie
-Hej.-odparłam i usiadłam obok niego
-Meredith nie mogę dojść do siebie po tym ,o czym powiedziałaś mi wczoraj. Dlaczego nie powiedziałaś ,że byłaś w ciąży?-Cesc spojrzał na mnie pustym wzrokiem
-Chciałam,ale zobaczyłam Cię z Zoey.Kilka dni później poroniłam. Nie powiedziałam Ci,gdyż nie chciałam mieszać między nami. -spojrzałam na niego
-Powinnaś mi o tym powiedzieć Meredith. To przeze mnie nie jesteśmy teraz razem i to właśnie przeze mnie nie urodziło się nasze dziecko.-w oczach Cesca zauważyłam łzy
-Nie powinieneś się obwiniać. Właśnie dlatego nie chciałam Ci o tym powiedzieć,wiedziałam ,że uznasz ,że to Twoja wina. Nic nie dzieje się bez powodu. Ktoś tam u góry stwierdził,że może po prostu nie jesteśmy gotowi na tak wielką odpowiedzialność jaką jest posiadanie dziecka Cesc.-delikatnie pogładziłam Go po ramieniu
-Meredith gdybym wtedy się nie upił wszystko potoczyłoby się inaczej. Bylibyśmy teraz szczęśliwą rodziną. Byłabyś mamą ,a ja tatą. Wiesz dobrze,że obydwoje o tym marzyliśmy. Wszystko zniszczyłem. -powiedział piłkarz
-Cesc proszę Cię przestań tak myśleć. Nie byliśmy na to wszystko gotowi,obydwoje popełniliśmy błędy. Od czasu,w którym straciliśmy dziecko nauczyłam się,że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu.Życiem kieruje przypadek i przeznaczenie,a my po prostu nie mamy na to wpływu.-spojrzałam ku niemu
-Meredith ja Cię wtedy nie zdradziłem. Chciałem Ci o tym powiedzieć,ale za każdym razem uciekałaś ode mnie. -Cesc spojrzał w moje oczy
-Zoey wczoraj tutaj przyszła i o wszystkim mi powiedziała.-wzruszyłam ramionami
-Wiem,że straciłem Twoje zaufanie. W dalszym ciągu Cię kocham Mer,chciałbym nie popełnić tych wszystkich błędów.-Cesc dotknął mojej ręki,a następnie lekko ją ścisnął
-Proszę przestań. Zaprzepaściliśmy już kilka szans,które były nam dane. Przekonaliśmy się o tym,że będąc razem nie będziemy szczęśliwi Cesc. Zawsze było tak samo. Przez chwilę było dobrze,a potem zawsze coś stanęło między nami. Po prostu nie powinniśmy być razem.
-Wiesz,że się zmieniłem. Zmieniłem się dla Ciebie Mer,a ty ciągle uciekasz. Nie chcesz spróbować ,chociaż wiesz,że coś do mnie czujesz. Okłamujesz samą siebie. Zastanów się nad tym wszystkim. - Cesc uniósł głos
Po chwili usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Okazało się ,że Shak i Gerard postanowili mnie odwiedzić.
-Cześć Mer.Długo u nas nie byłaś i pomyśleliśmy,że Cię odwiedzimy.-Shakira uśmiechnęła się ,a następnie razem z Gerardem udali się do salonu.
-Cześć Cesc . Nie sądziłem ,że tak szybko Cię tutaj spotkam.-zaśmiał się Geri
-Zawsze się mylisz.-zaśmiał się Cesc
- Może pojedziemy na weekend do naszego domku na plaży?-zapytała Shak
-To ja pojadę do siebie i się spakuję.-odparł Fabregas,który błyskawicznie opuścił moje mieszkanie
-Mer będziemy po Ciebie za godzinę. -uśmiechnęła się Shak i chwilę po tym zostałam sama.
Wrzuciłam do walizki wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy,których jak to każda dziewczyna miałam na prawdę dużo. Po upływie godziny przyszedł Gerard,który zabrał moją walizkę. Udaliśmy się do samochodu,w którym siedziała już Isabel i Cesc. Usiadłam obok piosenkarki. Podczas jazdy wszyscy się wygłupialiśmy i śpiewaliśmy na prawdę różne piosenki. Po 2 godzinach dojechaliśmy na miejsce . 
-W domku są tylko 2 pokoje,więc Mer śpisz z Cesciem ,a Shaki razem ze mną. -uśmiechnął się zadziornie Gerard
-Nie mogłabym spać w salonie?-zapytałam
-Daj spokój Mer,przeciez ja mogę spać w salonie.-uśmiechnął się Cesc
Po jakiś kilku godzinach postanowiliśmy udać się na  spacer po plaży. Oczywiście Shak i Geri gdzieś nam uciekli,próbowaliśmy się do nich dodzwonić,ale nic z tego. Razem z Cesciem udaliśmy się w stronę plaży.Wiedziałam,że Fabregas w dalszym stopniu jest na mnie zły ,ale przecież można było to przewidzieć.
-Cesc przepraszam,że dopiero teraz Ci o tym powiedziałam.Wiem,że powinnam była zrobić to od razu. -spojrzałam ku Niemu
-Mer tylko powiedz mi dlaczego nie zrobiłaś tego wcześniej? Dlaczego nie chciałaś ze mną porozmawiać ?Dlaczego nie dałaś mi szansy na to,aby Ci wszystko wytłumaczyć?-Cesc skierował na mnie wzrok
-Chciałam uciec od tego wszystkiego. Nie byłam na tyle odważna ,aby zacząć z Tobą rozmawiać. Nie mogłam pozbierać się po naszym rozstaniu,a strata dziecka pogłębiła mnie w tym  jeszcze bardziej. Byłam wrakiem człowieka.-usiadłam na piasku kierując swój wzrok przed siebie 
-Moglibyśmy wtedy przejść przez to razem,ale oczywiście to Ty musiałaś podjąć decyzję. Zawsze to Ty o wszystkim decydujesz.  Robi się późno. Wracam do domku. -oznajmił
 Po tej rozmowie zdałam sobie sprawę,iż Cesc ma rację. Zawsze podejmuję decyzje samodzielnie ,a potem po prostu uciekam. Zawsze staram się  radzić sobie sama,ale czasem po prostu trzeba poprosić kogoś  o radę. Po godzinie postanowiłam wrócić do domku.Shaki razem z Cesciem i Gerardem siedzieli w salonie i rozmawiali . Dołączyłam do nich ,a gdy po kilku godzinach skończyliśmy rozmawiać udałam się do łazienki w celu wzięcia kąpieli.Ubrałam pidżamę ,a następnie położyłam się do łóżka.Po chwili w pokoju zjawił się Cesc.
 - Mer mógłbym dzisiaj spać razem z Tobą? Proszę. Ta kanapa jest strasznie niewygodna. -Fabregas spojrzał  na mnie z szerokim uśmiechem na twarzy
 -Nie chcę z Tobą spać. Zawsze chrapiesz . - zaśmiałam się
-Jak mi nie pozwolisz,będę musiał Cię łaskotać. -na twarzy piłkarza zawitał triumfalny uśmiech.
 -Nie zrobisz tego. -odparłam i po chwili obok mnie pojawił się Cesc
 - To jak mogę tutaj spać? -spojrzał ku mnie
 -Tylko pod warunkiem,że nie będziesz mnie gilgotać. -odsłoniłam delikatnie kołdrę
-Obiecuję.Mam do Ciebie prośbę. Za kilka dni Carlota wyjeżdża i obiecałem ,że zajmę się Leą przez kilka dni. Pomożesz mi ? Lea Cię uwielbia. Ciągle opowiada Carlocie jaka ciocia Meredith jest super i niedługo ją odwiedzi.-Cesc obdarzył mnie szerokim uśmiechem
-Gdy Lea przyjedzie po prostu zadzwoń. Też się za Nią stęskniłam.-odwzajemniłam uśmiech
Zgasiłam światło,gdy nagle poczułam dłoń Fabregasa na mojej talii.
-Cesc nie powinieneś tego robić.-westchnęłam
-Zawsze czułaś się bezpieczniej wtedy,gdy ktoś Cię przytulał. Wiesz, myślę,że nasze dziecko nie jest teraz z nami ,gdyż nasza miłość nie wystarczyła do tego,aby ono przetrwało.-pomocnik szepnął mi do ucha
Wszyscy mamy jakieś wątpliwości. Nie potrafimy przyznać się do tego,że popełniamy błąd. Wolimy oszukiwać samych siebie niż przyznać się do tego,że postępujemy niewłaściwie. Nie liczymy się z własnym sercem tylko kierujemy się rozumem.Dlaczego tak robimy? Dlaczego nie chcemy podjąć ryzyka i spróbować odbudować relacje,które tak na prawdę nigdy nie przestały istnieć? Boimy się ryzyka,które za tym stoi. Boimy się tego,że gdy coś nie wyjdzie ,będziemy cierpieć. Może powinninniśmy zdać sobie sprawę z tego,iż podjęte ryzyko może sprawić,iż będziemy szczęśliwi.?
A może po prostu o tym wiemy,ale w dalszym ciągu boimy się zaryzykować ?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Przepraszam za długą nieobecność,która spowodowana była totalnym brakiem weny. Wiem,że po raz kolejny ten rozdział nie spełni Waszych oczekiwań,gdyż po prostu nie jest napisany zbyt dobrze. Chcę ,aby to opowiadanie było krótkie,gdyż nie chcę robić z niego czegoś w stylu telenoweli. Uważam,że te 2 prologi+ 5 rozdziałów + epilog w zupełności wystarczą.
Chciałabym podziękować za nominacje do Liebster Award. Na prawdę to dla mnie wiele znaczy i kompletnie się tego nie spodziewałam. Jeszcze raz dziękuję bardzo serdecznie.;)